1
Woensdag 20 november 2019, Rotterdam
Dit is een geheim dagboek.
Waarom?
En vooral: waarom op internet?
Ik begin met het laatste.
Teksten op het net zijn natuurlijk minder geheim dan alles wat je verder nog kunt bedenken.
Een geheim dagboek op het net is dus een contradictio in terminis.
Maar dan: computers crashen, papier raakt zoek, maar teksten op het net blijven bewaard.
Dat is dus wel aantrekkelijk.
Daar komt bij dat je je geheime dagboek kunt 'delen' (ik haat dat woord, maar dat komt door Facebook).
Delen?
Een geheim dagboek?!
Ik zal niet de eerste zijn, die een dagboek (uiteindelijk) deelt.
Niets is zo aantrekkelijk als een geheim dagboek (kijken in de ziel).
Maar voorlopig is het - wat mij betreft - uitsluitend bestemd voor enkele mensen.
Zoveel bijzonders maak ik niet mee, tenslotte.
Het kan bijvoorbeeld interessant zijn voor mijn dochter, die ik te weinig zie sinds ze studeert, in Amsterdam.
Hier kan ze lezen hoe het mij vergaat; op een laagdrempelige manier, wanneer het háár uit komt.
Zo raken we niet vervreemd van elkaar, ondanks de afstand (daar ben ik stiekem een beetje bang voor de laatste tijd)
De toegang tot deze teksten kan ik bovendien onzichtbaar maken.
Ik kan ze zelfs tijdelijk verwijderen, in de zin van: niet publiceren (bewaren als concept).
Dit zonder ze meteen radicaal weg te gooien.
"Maar je moet ze wel kopiëren op je computer mama", zal mijn dochter zeggen.
Zal ik doen, maar pas als het de moeite waard is ;-)
Om op mijn eerste vraag terug te komen: waarom.
Misschien omdat ik vroeger ooit heel veel dagboeken heb volgeschreven, op papier.
Stapels, dicht beschreven, tussen de lijntjes door zelfs.
Ik heb de meesten ook weer allemaal verscheurd, omdat ik bang was dat bepaalde mensen - vooral mijn eerste vriend, die erg jaloers was - ze zouden lezen.
Zonde, achteraf, vooral ook van al dat papier (ik houd van bomen).
Het is leuk om bij te houden wat je doet, waar je warm voor loopt, en om dat later terug te lezen.
Maar een (geheim!) dagboek is vooral nuttig om te proberen om je diepere drijfveren te achterhalen.
Voorbeeld: je maakt je overdreven boos over een onbenulligheid en vraagt je later, vol schaamte, af: waaróm toch?!
Daar blijkt dan meestal iets achter te zitten waar je je gewoon nog niet zo bewust van bent.
Bijvoorbeeld omdat het (de frustratie, het motief) niet zo 'salonfähig' is, of zelfs domweg gênant.
Op dit backstage podium kan het wel.
Net alsof je thuis bent, nog in je 'tent' (deze is voor mijn dochter).
Het kan dus nuttig zijn om te berichten over je diepste roerselen.
Helaas zijn dat meestal niet de beste perioden.
Juist precies daarom moet het geheim.
Dit is een geheim dagboek.
Waarom?
En vooral: waarom op internet?
Ik begin met het laatste.
Teksten op het net zijn natuurlijk minder geheim dan alles wat je verder nog kunt bedenken.
Een geheim dagboek op het net is dus een contradictio in terminis.
Maar dan: computers crashen, papier raakt zoek, maar teksten op het net blijven bewaard.
Dat is dus wel aantrekkelijk.
Daar komt bij dat je je geheime dagboek kunt 'delen' (ik haat dat woord, maar dat komt door Facebook).
Delen?
Een geheim dagboek?!
Ik zal niet de eerste zijn, die een dagboek (uiteindelijk) deelt.
Niets is zo aantrekkelijk als een geheim dagboek (kijken in de ziel).
Maar voorlopig is het - wat mij betreft - uitsluitend bestemd voor enkele mensen.
Zoveel bijzonders maak ik niet mee, tenslotte.
Het kan bijvoorbeeld interessant zijn voor mijn dochter, die ik te weinig zie sinds ze studeert, in Amsterdam.
Hier kan ze lezen hoe het mij vergaat; op een laagdrempelige manier, wanneer het háár uit komt.
Zo raken we niet vervreemd van elkaar, ondanks de afstand (daar ben ik stiekem een beetje bang voor de laatste tijd)
De toegang tot deze teksten kan ik bovendien onzichtbaar maken.
Ik kan ze zelfs tijdelijk verwijderen, in de zin van: niet publiceren (bewaren als concept).
Dit zonder ze meteen radicaal weg te gooien.
"Maar je moet ze wel kopiëren op je computer mama", zal mijn dochter zeggen.
Zal ik doen, maar pas als het de moeite waard is ;-)
Om op mijn eerste vraag terug te komen: waarom.
Misschien omdat ik vroeger ooit heel veel dagboeken heb volgeschreven, op papier.
Stapels, dicht beschreven, tussen de lijntjes door zelfs.
Ik heb de meesten ook weer allemaal verscheurd, omdat ik bang was dat bepaalde mensen - vooral mijn eerste vriend, die erg jaloers was - ze zouden lezen.
Zonde, achteraf, vooral ook van al dat papier (ik houd van bomen).
Het is leuk om bij te houden wat je doet, waar je warm voor loopt, en om dat later terug te lezen.
Maar een (geheim!) dagboek is vooral nuttig om te proberen om je diepere drijfveren te achterhalen.
Voorbeeld: je maakt je overdreven boos over een onbenulligheid en vraagt je later, vol schaamte, af: waaróm toch?!
Daar blijkt dan meestal iets achter te zitten waar je je gewoon nog niet zo bewust van bent.
Bijvoorbeeld omdat het (de frustratie, het motief) niet zo 'salonfähig' is, of zelfs domweg gênant.
Op dit backstage podium kan het wel.
Net alsof je thuis bent, nog in je 'tent' (deze is voor mijn dochter).
Het kan dus nuttig zijn om te berichten over je diepste roerselen.
Helaas zijn dat meestal niet de beste perioden.
Juist precies daarom moet het geheim.
Reacties
Een reactie posten