Een bladzijde uit het boek 'Myopia'

De koperen stad gloeit op in de namiddagzon. Gedachteloos volgt Jorda’s hand Median’s Wall, langs het dikke glas van het ruimteschip. Felle zoeklichten begeleiden de muur zelfs overdag. Van het vasteland in zee, dan weer over land, om daar tijdelijk te versmelten met een ver verleden, Hadrian’s wall. Maar dat moet je wéten, Borg vertelde het haar. 

De Starcruise volgt, voorlopig, de zon. Plotseling is Koperhagen nog maar een stip. De overal oplichtende zonnevelden ten zuiden van de muur blijven langer in beeld, verkruimeld boven onmetelijke steden, doorspekt met wegen, sporadisch gedwarsboomd door een natuurreservaat. 

‘Jordje Seijbers, eet je iets?’ Borg houdt haar een bordje met verse groenten voor van het soort waar de gemiddelde Zuidlander slechts van kan dromen. Met een biertje (zuurtje van Japanse Duizendknoop) erbij.  

‘Ik heb zelf ook iets meegenomen.’ Jorda beweegt een sardineblik voor Borgs neergeslagen ogen.

‘Die zijn nep Jord, zoiets ga je ónze kinderen toch nooit voorzetten?!’

Jorda wendt haar blik af. De blauwe planeet trekt haar aandacht weer, waarop Borg kordaat hun luiken sluit. Het doel van hun reis volgt straks pas, nu is er nog niets te zien! 

Zelf maakte hij dit uitstapje al vaker. Op enig moment zal de Starcruise zich behendig tussen ontelbare satellieten door manoeuvreren en onmerkbaar om haar eigen as draaien. Dan zal zich, voor het eerst in Jorda’s bestaan, de sterrenhemel openbaren. Voor jonggehuwden een mustsee van de eerste orde! Maar Jorda probeert nu al een glimp van een met satellieten bedekte hemel op te vangen…

‘Laten we filmkijken’, zegt Borg. En daar is ie al, geprojecteerd op de nu onzichtbare luiken: beelden van wilde natuur, trekvogels, wolven, oerbossen, bergen.

‘Wij tweeën kúnnen helemaal geen kinderen krijgen’, zegt Jorda plotseling, ‘overskydenden* met hjemmehørenden** zijn onvruchtbaar, dat wéét je’. 

Borg kijkt naar de grond, en dan weer naar de natuurbeelden. Romeo en Julia, het leek zo mooi! Liefde overwint alles. Toch?

De aanblik van de zo effectief beheerde blauwe planeet leek Jorda vooral op de zenuwen te werken, alsof ze de werkelijkheid weigerde te accepteren. De geruststellende natuurbeelden lijken echter evenmin door te dringen.

‘Die beelden zijn nép Borg, onze eventuele kinderen zullen sowieso niet in zo’n omgeving opgroeien. Dat wéét je!’ 

Bijna tastbaar staat nu een kille muur tussen hen. Met het speciale pincet dat Borg altijd bij zich draagt opent hij een klepje op zijn pols en verbindt zijn lichaam, dankzij zijn speciale ontheffing, met het 14G-netwerk dat het zuiden van Median’s Wall omvat, inclusief omringende ruimte. De aldus geopenbaarde overvloed aan technische mogelijkheden kalmeert hem weer enigszins.

Jorda is in slaap gevallen. Haar haren ruiken heerlijk, naar kruidige aarde. Zachtjes duwt Borg haar opzij en speelt met andere slapelozen een partijtje outerspaceball. Na enkele geslaagde slices keert hij gelouterd terug naar zijn huwelijksbalkon. Het ruimteschip versnelt, het is bijna tijd! 

Jorda heeft gegeten en lijkt opgewekter. De luiken heeft ze echter alweer geopend, te vroeg! Inmiddels zweven ze boven de nachtelijke helft van planeet. Plotseling is het aardoppervlak bedekt met knipperlichten van windmolenparken waaronder, onzichtbaar, de oceaan, een netwerk van vaarroutes, soms onderbroken door de duisternis van een dozijn overgebleven zeereservaten. Alles bruut gescheiden door de verlichte muur die onder Denemarken en Schotland, via het onzichtbare water, richting zuidelijk Canada loopt. 

‘Fasten your seatbelts’, klinkt het. Alle luiken sluiten. Na langdurig geraas tordeert het schip om haar as. De luiken gaan weer open. Borg slaakt een zucht en grijpt Jorda’s hand. Eindelijk is de hemel bezaaid met sterren. Centraal in beeld, onwaarschijnlijk helder, de melkweg. 

Jorda is dichtbij. Een vol uur kijken de jonggehuwden als door één paar ogen. Dan sluiten de luiken, volautomatisch.

* overskydende = overtollig (Deens)

** hjemmehørende = autochtoon (Deens)

Ingezonden voor de Zomerschrijfwedstrijd 2023 van NRC Handelsblad. De opdracht was: schrijf een bladzijde van maximaal 600 woorden uit de fictieve dystopische roman 'Myopia', met bonuspunten voor de woorden 'sardineblikje', 'slice' en 'pincet'.

Het bovenstaande verhaal werd niet op de achterpagina gepubliceerd, deze zes verhalen wel.